وای! پاور (نسخه کامل)

صبح زود (طرفای پنج و نیم ، شیش !!) از خواب پا میشی بیای دانشکده واسه تحصیل علم !! وقتی بقیه دانش جوهای مملکت زودتر از هشت سر کلاس نمیرن تو باید هفت و نیم سر کلاس باشی ، تازه اگر بعد از استاد بیای سر کلاس باید کلی التماس کنی که واست غیبت نزنن  ، حضوری هم که رد نمی کنن ، به جاش تأخیر میخوری و هر سه تا تأخیر هم یه غیبت! از دم در میزنی بیرون نگاه ساعت موبایلت می کنی.. ای وای! دیشب از بس که با گوشیت ور رفتی و باهاش آهنگ گوش دادی و واتساپ و لاین و.. (بقیه ش بماند!) باطری موبایلت خالی شده و آخرای عمر آنلاین بودنته!

 حالا شارژر از کجا گیر بیارم؟! پریز کجا بود؟!

فکرشو بکن.. وارد کلاس میشدی ، Wi-Pow گوشیتو روشن میکردی ، یه اسکن میکردی ، دنبال POW_ENG-1 میگشتی و یه رمز بیست و هشت رقمی و اتصال موفق و در عین ناباوری شارژ شدن موبایلت..! خوب میشد.. نه ؟ شاید عمر من و شما به اون روز قد نده اما مطمئناً در آینده شاهد همچین چیزی خواهیم بود. 

با اینکه به این زودیا شاهد یک شبکه نیروی بی سیم نخواهیم بود اما ایده تاباندن انرژی در مقیاس کوچک تر ، به سرعت در حال رشده. این تا حد زیادی به این دلیله که با وجود ارتباطات بی‌سیم، مثل وای‌فای و بلوتوث، و مدارهای الکتریکی که هر روز کوچک‌تر میشن، کابل‌های برق تنها مانع بر سر این راه هستن که کاملا قابل حمل شن.

ایده انتشار انرژی هنوز دوره طفولیت خودش رو می گذرونه اما میشه سه حالت برای آینده اون متصور شد. اولین ایده ، استفاده از امواج رادیویی هست که چون میشه از فرستنده ها و گیرنده های مخابراتی موجود استفاده کرد ، شاید ایده آل ترین حالت باشه. به تازگی از این فناوری برای انتقال نیرویی در حد میکرووات و یا میلی‌وات در فواصل بیش از15  متر برای حسگرهای صنعتی استفاده شده که پیش بینی میشه در آینده بتونیم برای وسایل کم مصرف مثل موبایل از این تکنولوژی استفاده کنیم.

استفاده از پرتوهای لیزری فروسرخ دومین حالت ممکن برای تاباندن انرژی الکتریکی هست. یعنی فرستنده، پرتوهای پرانرژی فروسرخ رو ارسال کرده و گیرنده با دریافت و تبدیل اون به انرژی الکتریکی ازش بهره می بره. این روش در حال حاضر برای تأمین نیروی وسایل پرمصرف مناسب تره ولی تلفات زیادی دارد و بازدهش حدود 20 درصده ؛ ولی این امید هست که در آینده نزدیک ، بازده رو بشه به 50 درصد رسوند. 

سومین ایده ، القای مغناطیسیه که جذاب‌ترین انتخاب برای کاربرد‌های بزرگ محلی هست. یه میدان مغناطیسی متناوب که از یه سیم پیچ ناشی می‌شه، می‌تونه در سیم پیچ  دیگه ای که در نزدیکیش باشه، جریان الکتریکی القا کنه، این همون روشی هست که خیلی از ابزارها مثل مسواک‌های برقی و حتی برخی از موبایل‌ها باطری‌هاشون رو شارژ می‌کنن. این روش خیلی در حال پیشرفته و هم اکنون تلویزیون هایی وجود دارن که از فاصله حدوداً نیم متری می تونن 50 وات توان مورد نیازشون را از این سیستم تأمین کنن. در حال حاضر بازده فعلی این روش حدود 60 درصد هست.